De
toestand
.
Harder
optreden
QUIRINO
,
de
president
van
de
Phillippijnen
philippijnen
,
heeft
aan
het
leger
opdracht
gegeven
een
eind
te
maken
aan
het
optreden
van
de
Hukbalahap
,
een
taak
de
laatste
tijd
aan
de
politie
opgedragen
.
Deze
hukbalahap
liet
al
voor
de
oorlog
van
zich
spreken
.
Zij
is
begonnen
als
een
normale
oppositiebeweging
tegen
het
grootgrondbezit
.
In
de
oorlog
vormde
zij
de
kern
van
het
verzet
tegen
de
Japanse
bezetters
.
Toen
na
de
oorlog
velen
,
die
met
de
Japanners
gesympathiseerd
hadden
,
weer
een
rol
begonnen
te
spelen
,
zette
de
Hukbalahap
haar
verzet
voort
.
Zij
vond
daarin
extra
steun
omdat
aanvankelijk
aan
de
eisen
der
boeren
niet
werd
tegemoet
gekomen
.
Een
nieuwe
organisatie
van
boeren
,
de
P.
K.
M.
,
maakte
gemene
zaak
met
haar
.
Toen
het
land
zelfstandig
was
geworden
,
trachtte
president
Roxas
het
verzet
gewapenderhand
te
onderdrukken
,
doch
zijn
troepen
waren
tegen
de
guerrillatactiek
van
de
opstandelingen
vrijwel
machteloos
.
Na
Roxas
overlijden
in
April
1948
volgde
Quirino
,
de
president
geworden
vice-president
,
een
nieuwe
tactiek
.
Weliswaar
zette
hij
de
strijd
tegen
de
opstandelingen
voort
,
maar
hij
liet
dit
vergezeld
gaan
van
een
belofte
van
amnestie
aan
hen
,
die
zich
vrijwillig
zouden
onderwerpen
en
van
de
invoering
van
hoognodige
hervormingen
.
Aanvankelijk
had
Taruc
,
de
aanvoerder
van
de
Hukbalahap
daar
wel
oren
naar
,
doch
de
onderhandelingen
liepen
spaak
op
de
eis
van
de
president
,
dat
de
opstandelingen
hun
wapens
-
uit
de
verzetstijden
van
de
verslagen
Japanners
verkregen
-
zouden
inleveren
.
Een
deel
van
de
aanhang
van
Taruc
staakte
echter
het
verzet
en
tenslotte
voegde
Taruc
zich
bij
hen
,
waarop
Quirino
de
beloofde
amnestie
voor
Hukbalahap
en
P.
K.
M.
afkondigde
.
Een
deel
van
de
opstandelingen
zette
echter
de
strijd
voort
onder
Tave
,
een
nieuwe
leider
.
Bij
de
presidentsverkiezing
in
het
laatst
van
het
vorig
jaar
vlamde
de
strijd
opnieuw
op
en
voegde
Taruc
zich
weer
bij
de
opstandelingen
.
Na
de
verkiezing
,
waarbij
Quirino
als
president
herkozen
werd
,
ontstond
er
een
nieuwe
verzetsbeweging
onder
een
deel
der
aanhangers
van
dr.
José
Laurel
,
een
van
de
verslagen
candidaten
kandidaten
,
die
in
de
Japanse
tijd
president
is
geweest
van
de
toen
onafhankelijk
verklaarde
Philippijnen
.
Hoe
vreemd
het
schijnen
moge
,
tussen
Laurels
laurens
lauris
parels
aanhangers
en
de
Hukbalahap
,
de
verzetsbeweging
,
welker
voornaamste
leiders
,
Taruc
voorop
,
communisten
zijn
,
schijnt
een
soort
verbond
tot
stand
gekomen
te
zijn
.
Althans
werkt
men
elkaar
in
de
hand
.
Het
gevolg
is
een
steeds
driester
optreden
,
thans
tot
in
de
omstreken
van
Manilla
toe
.
Hoewel
de
strijd
sinds
de
oorlog
onmiskenbaar
ook
een
politiek
karakter
draagt
,
heeft
zij
nog
altijd
een
economische
ondergrond
.
Wel
is
aan
de
verlangens
der
pachtboer
en
voor
een
belangrijk
deel
tegemoetgekomen
,
maar
dat
heeft
het
rijsttekort
niet
weg
kunnen
nemen
.
Zowel
de
oorlog
als
de
guerrilla
zijn
aan
dit
tekort
schuld
,
daar
laatst
genoemde
voornamelijk
woedt
in
de
rijstprovincies
van
Luzon
en
de
opstandeling
en
herhaaldelijk
de
tactiek
van
de
verbrande
aarde
toepassen
.
Ondanks
de
nadelige
handelsbalans
heeft
de
regering
,
zowel
in
1948
als
in
1949
voor
millioenen
millioen
miljoenen
rijst
moeten
invoeren
.
Daarbij
komt
,
dat
de
lage
copraprijzen
geleid
hebben
tot
beperking
van
de
export
en
daardoor
in
grote
mate
werkloosheid
teweeg
hebben
geroepen
,
factoren
,
welke
de
ontevredenheid
in
de
hand
werken
.
Zowel
om
de
rijstproductie
weer
op
peil
te
brengen
als
uit
algemene
overweging
en
is
het
dus
voor
de
regering
een
zaak
van
belang
aan
de
opstandige
beweging
een
eind
te
maken
.
Zij
moet
verder
zien
dan
het
huidige
ogenblik
en
er
rekening
mee
houden
,
dat
na
1954
de
vrije
invoer
in
de
Ver.
Staten
van
Amerika
van
Philippijnse
stapelproducten
-
suiker
,
hennep
,
copra
en
tabak
-
ophoudt
,
waarop
deze
door
een
geleidelijk
stijgend
tarief
vervangen
zal
worden
.
Vandaar
dat
het
zaak
is
rekening
te
houden
met
een
komende
ernstige
concurrentie
en
uit
te
zien
naar
andere
bronnen
van
inkomsten
.
Aan
ontginning
van
de
minerale
weelde
der
eilanden
is
nog
weinig
gedaan
.
Zij
kan
echter
alleen
tot
stand
komen
met
Amerikaanse
hulp
.
Om
deze
te
verkrijgen
is
het
handhaven
van
wet
en
orde
een
eerste
vereiste
.
Dit
temeer
,
omdat
de
Philipnijnen
philippijnen
in
hun
onafhankelijkheidszin
voor
buitenlandse
ondernemingen
beducht
zijn
en
deze
derhalve
toch
al
weinig
waarborgen
hebben
voor
een
ongestoorde
en
vruchtdragende
exploitatie
.
Er
wordt
dus
van
de
regering
enerzijds
wel
een
krachtig
optreden
gevergd
,
doch
anderzijds
ook
een
grote
mate
van
buigzaamheid
om
de
tegenstrijdige
belangen
met
elkaar
te
verzoenen
.
President
Quirino
heeft
reeds
een
grote
tegemoetkoming
getoond
,
thans
zal
moeten
blijken
of
zijn
bewind
ook
de
kracht
bezit
om
tegenover
de
nog
onwillige
elementen
wet
en
orde
te
herstellen
.