Damn
if
I
;
Danielle
van
Vree
over
"
Damn
if
I
is
een
blues
,
maar
wel
een
die
wringt
.
Er
zit
iets
rauws
en
ironisch
in
.
Pas
halverwege
laten
de
blazers
zich
horen
en
dan
is
het
drie
minuten
later
alweer
voorbij
.
New
Africa
is
veel
meer
de
freejazz
die
Archie
Shepp
later
veel
speelde
.
Muzikaal
is
het
een
heel
ander
stuk
maar
qua
sfeer
sluit
het
mooi
aan
bij
Damn
if
I.
Ook
hier
gaat
het
om
het
verlangen
uit
te
breken
,
alleen
is
de
uitwerking
een
stuk
emotioneler
.
"
Theatermaker
Danielle
van
Vree
rekent
saxofonist
Archie
Shepp
tot
een
van
haar
grote
inspiratiebronnen
.
In
haar
nieuwste
mimografie
Damn
if
I
visualiseert
ze
twee
nummers
van
Shepps
scheps
album
The
Way
Ahead
uit
1968
.
Met
de
uitzondering
van
de
bassaxofoon
uit
New
Africa
worden
alle
instrumenten
-
bas
,
drums
,
saxofoon
,
trombone
,
trompet
en
piano
-
belichaamd
door
spelers
,
die
de
muziek
"
spelen
"
zonder
ook
maar
een
noot
te
laten
klinken
.
"
Het
uitgangspunt
voor
mijn
mimografie
is
een
band
die
in
een
te
kleine
hotelkamer
zit
te
wachten
op
het
concert
.
Ze
zijn
ongeduldig
,
er
zijn
onderlinge
ruzietjes
,
er
wordt
wat
gelummeld
;
het
zijn
de
cliche's
cliches
van
een
band
op
tournee
.
"
Maar
het
is
geen
totaal
uitgewerkt
verhaal
met
een
duidelijke
plot
.
Het
zijn
meer
incidenten
die
op
verschillende
manieren
kunnen
worden
geinterpreteerd
.
Jazz
stuwt
ook
nooit
maar
een
kant
op
,
het
biedt
altijd
meerdere
associaties
tegelijk
.
Ik
wilde
ook
niet
mijn
verhaal
op
de
muziek
leggen
.
De
bewegingen
moeten
juist
uit
de
muziek
voortkomen
.
"
Ik
wilde
de
muziek
omzetten
naar
realistische
handelingen
en
niet
het
musiceren
nabootsen
.
Dus
geen
hoofd
in
de
nek
bij
een
saxofoonsolo
,
maar
bijvoorbeeld
een
snelle
pirouette
of
neerploffen
op
bed
.
Een
felle
uithaal
is
vertaald
in
geirriteerd
van
zich
afslaan
.
De
drummer
zit
op
een
stoel
te
wiebelen
en
speelt
patience
;
bij
een
extra
nadrukkelijke
klap
gooit
zij
een
kaart
neer
.
En
de
pianist
bladert
door
een
boek
.
Hij
zit
zoals
pianisten
vaak
zitten
:
wat
naar
voren
geborgen
en
met
zijn
rug
naar
het
publiek
.
Ik
had
bedacht
dat
in
mijn
verhaal
de
pianist
de
vorige
avond
fouten
heeft
gemaakt
en
dat
de
saxofonist
kwaad
op
hem
is
.
Hij
probeert
zich
steeds
te
verontschuldigen
en
krijgt
telkens
weer
een
uithaal
van
de
bandleider
over
zich
heen
.
Pas
nadat
ik
dat
had
bedacht
kwam
ik
erachter
dat
Archie
Shepp
tot
aan
The
Way
Ahead
jarenlang
niet
met
pianisten
had
gewerkt
.
"
De
casting
voor
dit
stuk
klopt
erg
goed
.
Voor
de
drummer
heb
ik
een
totaal
energieke
actrice
gevonden
.
De
saxofonist
wordt
gespeeld
door
John
Taylor
,
een
danser
die
vrijer
en
virtuozer
beweegt
dan
de
rest
.
Voor
de
bas
is
het
natuurlijk
heel
verleidelijk
om
een
stevig
persoon
te
nemen
,
maar
dat
was
me
te
gemakkelijk
.
Ik
heb
gekozen
voor
een
tenger
meisje
met
een
te
kort
jurkje
.
Het
basloopje
dat
door
heel
Damn
if
I
loopt
,
beeldt
zij
uit
door
aan
dat
jurkje
te
trekken
en
haar
elleboog
op
tafel
te
zetten
.
Zij
is
de
spil
van
het
stuk
.
Haar
telkens
terugkerende
beweging
is
het
ritme
waaraan
de
rest
zich
kan
vasthouden
.
"
In
muziek
zorgen
herhalingen
vaak
voor
een
nieuwe
lading
van
het
voorafgaande
.
In
beeldtaal
ben
je
vaak
geneigd
te
kiezen
voor
variatie
omdat
dat
theatraal
interessanter
is
.
De
trompet
en
de
trombone
die
op
bed
zitten
en
keer
op
keer
vragend
elkaar
aankijken
,
telkens
weer
met
dezelfde
intentie
-
zoiets
is
niet
logisch
.
Toch
heb
ik
de
herhalingen
consequent
doorgevoerd
.
Zo
levert
het
een
heel
nieuw
beeld
op
,
een
muzikaal
beeld
.
"
Damn
if
I
:
9-12
en
11-12
BIMhuis
filmhuis
Amsterdam
;
17-1
Provadja
Alkmaar
;
6-2-8-2
Melkweg
Amsterdam
.
Foto
Lex
van
Rossen
Jazz
;
Kunst
en
Cultuur
;
Kunst
;
Muziek