Progressie
hockeysters
leidt
niet
tot
wereldtitel
Met
een
tweede
plaats
besloten
de
Nederlandse
hockeysters
gisteren
het
WK
in
Australie
.
Dat
was
meer
dan
critici
vooraf
dachten
.
Ontgoocheld
was
hij
,
de
bondscoach
die
twee
jaar
geleden
bij
zijn
aanstelling
slechts
tevreden
beweerde
te
zijn
met
de
wereldtitel
.
Dat
bleek
gisteren
,
in
de
finale
tegen
het
technisch
vaardige
en
temperamentvolle
Argentinie
,
te
hoog
gegrepen
,
zo
moest
Marc
Lammers
schoorvoetend
erkennen
na
de
verloren
strafballenserie
in
het
Perth
Hockey
Stadium
.
Lammers
"
teleurstelling
was
begrijpelijk
.
Tegen
het
ongeslagen
Argentinie
dat
in
negen
WK-duels
slechts
drie
tegentreffers
moest
incasseren
,
vervielen
de
hockeysters
in
een
oude
fout
door
in
de
eerste
35
minuten
te
veel
ontzag
te
tonen
voor
het
Argentijnse
team
.
Na
rust
wierp
Nederland
de
schroom
van
zich
af
,
met
dank
ook
aan
Argentinie
dat
zich
liet
wegdrukken
.
Eenmaal
thuis
zal
Lammers
beseffen
een
bevredigende
prestatie
te
hebben
neergezet
.
Ook
al
lijken
de
hockeysters
weinig
progressie
te
hebben
gemaakt
.
Vier
jaar
geleden
eindigde
de
ploeg
eveneens
op
de
tweede
plaats
.
Maar
tussen
die
prestatie
en
die
van
gisteren
zit
een
wereld
van
verschil
.
De
winst
schuilt
vooral
in
de
mentaliteitsverandering
.
Lammers
heeft
het
gif
teruggebracht
in
de
ploeg
,
die
onder
zijn
voorganger
Van
't
Hek
vooral
vertrouwde
op
een
vermeend
technisch-tactisch
surplus
.
Dat
bleek
niet
voldoende
.
Fysieke
en
mentale
kracht
zijn
sinds
tien
jaar
ook
in
het
als
braaf
bestempelde
vrouwenhockey
de
sleutelbegrippen
.
Symbool
voor
die
overlevingsdrang
stond
Janneke
Schopman
.
Na
vrijdag
in
de
halve
finale
tegen
China
(
1
-
0
)
te
zijn
geveld
door
een
bal
op
het
rechterjukbeen
,
verbeet
de
25-jarige
verdedigster
van
Den
Bosch
twee
dagen
later
de
pijn
.
Met
een
bepleisterd
gezicht
en
een
opgezwollen
wang
trok
Schopman
ten
strijde
tegen
Argentinie
.
Lammers
staat
te
boek
als
"
zeer
innovatief
"
,
maar
die
kwalificatie
klopt
ten
dele
.
Wie
de
lange
lijst
met
noviteiten
overziet
,
kan
niet
anders
dan
concluderen
dat
hij
inderdaad
"
geen
Willy
Wortel
"
is
,
zoals
hij
voor
het
toernooi
opmerkte
.
"
Realistisch
"
lijkt
een
rakere
typering
.
Zijn
belangrijkste
bijdragen
bleven
vrijwel
onopgemerkt
:
de
introductie
van
handbeschermers
en
in
het
verlengde
daarvan
,
de
verfijning
van
de
"
lage
zit
"
,
een
manier
van
verdedigen
waarbij
spelers
zo
diep
door
de
knieen
kiezen
gaan
dat
de
stick
moeiteloos
plat
gelegd
kan
worden
.
Onder
oud-aanvaller
Van
't
Hek
lag
het
accent
op
de
voorste
linie
,
oud-verdediger
Lammers
herstelde
de
balans
en
bouwde
aan
een
solide
defensie
.
Daarbij
schroefde
hij
de
trainingsintensiteit
op
en
eiste
hij
van
zijn
speelsters
dat
zij
hun
sport
zwaarder
lieten
wegen
dan
hun
maatschappelijke
carriere
.
Ook
dat
was
een
trendbreuk
.
Zo
hard
liet
Lammers
zijn
speelsters
de
laatste
maanden
trainen
dat
enkele
clubcoaches
vreesde
dat
de
selectie
uitgeput
in
Australie
zou
arriveren
.
Dat
bleek
niet
het
geval
,
nadat
de
bondscoach
net
op
tijd
gas
terugnam
.
Het
verklaart
het
stroeve
slot
van
de
WK-voorbereiding
,
waarin
Nederland
vier
van
de
zes
oefenduels
verloor
.
Lessen
trok
Lammers
uit
de
Olympische
Spelen
in
Sydney
(
2000
)
,
waar
de
"
bronzen
"
ploeg
van
zijn
voorganger
een
debacle
wist
af
te
wenden
dankzij
een
combinatie
van
geluk
en
wijsheid
.
Het
gegoochel
met
de
aanvoerdersband
had
de
onderlinge
verhoudingen
zodanig
verziekt
dat
Van
't
Hek
,
wat
hij
ook
deed
,
zei
of
probeerde
,
de
hierarchie
niet
wist
te
herstellen
.
In
die
val
trapte
Lammers
niet
.
Eerst
rouleerde
de
band
,
vervolgens
werd
routinier
Mijntje
Donners
sinds
gisteren
met
192
caps
recordinternational
gebombardeerd
tot
aanvoerster
.
Impopulaire
maatregelen
schuwde
Lammers
niet
.
Hij
verwijderde
zonder
pardon
routinier
Dillianne
van
den
Boogaard
uit
de
ploeg
,
toen
bleek
dat
de
28-jarige
verdedigster
van
Amsterdam
niet
aan
de
eisen
voldeed
.
Haar
verbanning
kwam
als
een
schok
voor
de
rest
van
de
selectie
,
maar
bevestigde
slechts
hetgeen
de
speelsters
al
wisten
:
Lammers
"
wil
is
wet
.
Vraag
is
evenwel
of
de
oud-bondscoach
van
Spanje
de
teugels
niet
al
te
strak
heeft
aangehaald
,
nu
in
Perth
vooral
is
gebleken
dat
Nederland
tegenwoordig
meer
met
het
verstand
dan
met
het
hart
speelt
.
Dat
laatste
is
,
getuige
ook
de
emotionele
uitbarstingen
na
afloop
,
het
domein
van
Argentinie
,
de
ploeg
waarvan
de
kern
acht
jaar
geleden
in
Dublin
al
vice-wereldkampioen
werd
.
Aangevuurd
door
een
fanatieke
coach
(
Sergio
Vigil
)
paren
de
Las
Leonas
leonard
(
De
Leeuwinnen
)
passie
aan
technisch-tactisch
vernuft
en
mentale
hardheid
.
Zover
is
Nederland
nog
niet
,
zo
bewezen
gisteren
ook
de
vier
missers
in
de
eerste
strafballenserie
,
toen
slechts
een
speelster
(
Fatima
Moreira
de
Melo
)
raak
pushte
vanaf
zes
meter
veertig
.
Argentinie
faalde
weliswaar
ook
in
de
eerste
reeks
,
maar
herstelde
zich
.
Tot
vreugde
ongetwijfeld
van
de
internationale
hockeyfederatie
,
de
bond
die
mondialisering
nastreeft
en
met
China
(
winnaar
van
de
laatste
Champions
Trophy
)
en
Argentinie
twee
fraaie
affiches
heeft
.
Mijntje
Donners
is
ontgoocheld
door
de
knieen
kiezen
gegaan
na
de
gemiste
strafschop
van
Fatima
Moreira
de
Melo
.
(
Foto
AP
)