Bindende
kracht
van
oprechte
gevoelens
;
Een
dag
van
geluk
en
melancholie
Het
was
al
ver
over
enen
toen
ik
zaterdagochtend
thuiskwam
.
Ik
was
vrijdagavond
voor
de
radio
met
Cees
Fasseur
,
de
biograaf
van
Wilhelmina
.
We
spraken
over
de
inburgering
van
Maxima
.
Als
toekomstig
koningin
van
Nederland
zal
ze
zich
moeten
verdiepen
in
wat
in
onze
samenleving
leeft
.
Ook
wat
een
grote
groep
Nederlanders
bindt
aan
Argentinie
:
de
gevolgen
van
de
mensenrechtenschendingen
daar
.
Ik
heb
ervaren
dat
Maxima
dat
ook
oprecht
wil
weten
en
begrijpen
.
's
Morgens
nog
even
tikken
op
het
raam
van
de
buren
(
dat
had
ik
beloofd
)
.
Anne
laat
trots
haar
Maxima-Barbie
zien
.
De
buurvrouw
knikt
goedkeurend
over
mijn
zelfgemaakte
outfit
en
wij
vertrekken
.
Vrij
snel
zijn
we
in
Amsterdam
op
de
grote
parkeerplaats
.
Vandaar
per
bus
naar
de
passagiersterminal
.
Door
de
beveiligingspoortjes
,
net
als
op
Schiphol
.
Deze
en
gene
worden
zelfs
gefouilleerd
.
Vervolgens
door
de
paspoortcontrole
:
mevrouw
Den
Uyl
(
dat
Noorman
wil
niet
altijd
)
mag
ik
uw
legitimatie
even
zien
?
Dan
koffie
en
broodjes
,
praten
en
kleren
kijken
en
hoeden
natuurlijk
.
Veel
jacquet
,
vaak
gehuurd
(
goed
te
zien
)
.
Praten
met
bekenden
en
vrienden
zoals
Dick
B.
wiens
vader
net
is
overleden
;
het
brengt
ons
terug
naar
de
tijd
dat
mijn
vader
stervende
was
en
waarin
we
nauw
samenwerkten
.
Nog
vaker
zal
ik
deze
dag
melancholie
voelen
.
Voorwaarts
,
de
bussen
weer
in
en
op
weg
naar
de
kerk
.
Bij
het
oversteken
waait
het
hard
.
Ik
draag
een
flinke
hoed
en
jawel
;
hij
vliegt
af
.
Gelukkig
onbeschadigd
zit
hij
een
minuut
later
weer
op
mijn
hoofd
.
In
de
kerk
is
het
een
feest
:
prachtige
bloemen
,
heerlijk
geurende
lelietjes-van-dalen
,
zo
mooi
.
We
zijn
op
tijd
:
drie
kwartier
van
tevoren
.
Door
de
kerk
wandelen
mensen
op
hun
gemak
.
Ik
zei
al
dat
we
vast
vlak
achter
een
van
die
dikke
pilaren
terecht
zouden
komen
.
En
ja
hoor
,
zo
was
het
.
Bijna
heel
vak
X
had
uitzicht
op
de
tv-schermen
en
een
dikke
pilaar
.
Maar
ach
,
de
sfeer
,
de
mensen
maakten
het
uniek
.
Ik
zat
naast
Erica
T.
We
bleven
af
en
toe
even
in
het
gangpad
staan
om
een
glimp
op
te
vangen
.
Overigens
pinkten
we
tegelijk
met
60
procent
van
alle
aanwezigen
een
traantje
weg
.
Heel
wat
heren
graaiden
ook
naar
de
zakdoek
.
Vooral
bij
de
tango
en
bandoleon
bandoneon
die
de
emotie
raakten
.
Ik
realiseerde
me
dat
de
laatste
keer
dat
ik
in
deze
kerk
een
plechtigheid
meemaakte
,
de
herdenkingsbijeenkomst
van
mijn
vader
was
,
in
1987
.
Ik
dacht
aan
de
droefheid
die
met
de
geschiedenis
van
Argentinie
en
de
dwaze
moeders
en
grootmoeders
samenhangt
.
Ik
zag
het
gezicht
van
Maxima
met
de
emotie
waarvan
ik
me
verbeeld
dat
het
de
band
met
haar
ouders
en
haar
land
was
.
In
al
die
gevoelens
is
oprechtheid
;
dat
bindt
ook
.
Maar
er
werd
ook
gelachen
in
de
kerk
.
Vooral
door
de
enthousiaste
reacties
buiten
de
kerk
die
het
spreken
binnen
even
beletten
.
Het
was
mooi
.
De
camera
registreerde
(
iets
te
dichtbij
naar
mijn
opvatting
)
de
liefde
en
genegenheid
van
het
paar
.
Daarna
met
een
aardige
politieagent
door
de
menigte
naar
de
NOS-studio
op
de
Dam
.
Daar
maakten
we
met
prachtig
zicht
de
balkon
(
kus
)
scene
mee
.
Het
gesprek
met
Maartje
van
Weegen
werd
opgenomen
en
dus
waren
we
om
vier
uur
thuis
waar
zoonlief
die
op
de
hond
paste
voor
de
buis
in
slaap
was
gevallen
.
Het
was
de
dag
van
Willem-Alexander
en
Maxima
,
een
dag
van
geluk
en
melancholie
.
Als
ze
maar
lang
en
gelukkig
leven
.
Koningshuizen
;
Recht
;
Politiek
en
Staat
;
Staatsrecht
;
Staatsvormen