Abortus
;
Reactie
op
het
omstreden
recht
van
geestelijk
gehandicapten
op
kinderen
Als
ouder
van
een
verstandelijk
gehandicapte
dochter
heb
ik
er
behoefte
aan
te
reageren
op
het
artikel
"
Ongelukkig
geboren
"
van
Mariel
Croon
(
Z
,
7
december
)
.
Het
zal
een
jaar
of
vijftien
geleden
zijn
dat
wij
er
bij
toeval
achter
kwamen
dat
onze
dochter
zwanger
was
.
Bij
toeval
!
Onze
dochter
woonde
(
en
woont
ook
nu
)
met
gelijkgestemden
in
een
dependance
van
een
gezinsvervangend
tehuis
en
ze
is
redelijk
zelfstandig
.
Ze
heeft
een
vaste
relatie
:
door
de
week
wonen
ze
gescheiden
,
in
het
weekend
bij
elkaar
.
Dat
hebben
wij
,
als
ouders
,
zo
beslist
.
Misschien
hard
,
maar
in
onze
ogen
wel
verstandig
.
Beiden
kunnen
zich
als
individu
,
met
behulp
van
familie
en
professionele
begeleiding
,
redelijk
staande
houden
.
Bij
volledig
samenwonen
of
trouwen
zou
het
al
gauw
verworden
tot
een
afglijden
naar
een
asociaal
leefpatroon
.
Wie
is
daarbij
gebaat
?
Hebben
wij
als
verzorgers
niet
ook
de
verplichting
te
denken
voor
onze
verstandelijk
gehandicapte
medemens
,
die
immers
zelf
niet
in
staat
is
alle
consequenties
van
haar-zijn
daad
te
overzien
?
Welke
weldenkende
mensen
zitten
er
in
de
Gezondheidsraad
,
die
beslissen
dat
verstandelijk
gehandicapten
niet
zomaar
het
recht
op
ouderschap
ontzegd
kan
worden
?
Laten
we
ervan
uitgaan
dat
stappen
die
door
wie
dan
ook
genomen
worden
,
weloverwogen
zijn
en
niet
"
zomaar
"
!
De
verstandelijk
gehandicapte
denkt
niet
na
over
de
consequenties
van
het
ouderschap
.
Hun
enige
(
bijna
dierlijke
)
behoefte
is
het
hebben
van
een
kind
;
iets
hebben
om
voor
te
zorgen
.
Op
het
moment
dat
die
behoefte
bevredigd
wordt
,
eindigt
"
het
geluk
"
en
begint
de
ellende
voor
iedereen
die
ermee
te
maken
krijgt
:
ouders
,
broers
,
zussen
,
professionele
begeleiders
,
want
die
zijn
uiteindelijk
verantwoordelijk
voor
de
opvoeding
.
Zo
was
het
bij
ons
ook
,
vijftien
jaar
geleden
.
Onze
dochter
bleek
vijf
maanden
zwanger
te
zijn
!
Binnen
24
uur
moesten
we
voor
haar
beslissen
wat
ons
te
doen
stond
:
het
kindje
geboren
laten
worden
of
abortus
.
Een
loodzware
keuze
tussen
gevoel
en
verstand
.
Wij
,
ouders
,
hebben
niet
het
eeuwige
leven
.
Onze
andere
twee
gezonde
kinderen
hebben
overwogen
de
opvoeding
voor
hun
rekening
te
nemen
,
maar
moesten
zelf
nog
aan
een
gezin
beginnen
en
waren
nog
te
jong
om
deze
taak
op
zich
te
nemen
.
Wij
besloten
in
overleg
met
onze
huisarts
tot
abortus
over
te
gaan
;
in
onze
ogen
de
enig
juiste
beslissing
.
Hoeveel
pijn
dat
ons
heeft
gegeven
is
in
woorden
niet
uit
te
drukken
:
een
blijvend
onzichtbaar
litteken
.
Maar
beter
zo
dan
geconfronteerd
te
worden
met
de
geboorte
van
misschien
een
verstandelijk
gehandicapt
kleinkind
of
een
gezond
kind
,
dat
niet
door
eigen
zwakbegaafde
ouders
opgevoed
kan
worden
,
met
als
gevolg
uithuisplaatsing
,
pleeggezin
,
tehuis
.
Een
definitief
afsnijden
van
de
navelstreng
.
"
Je
kunt
niemand
het
ouderschap
ontzeggen
"
lees
ik
verder
in
het
artikel
.
Maar
hebben
wij
als
samenleving
,
als
verwanten
,
niet
ook
de
plicht
de
ongeborenen
te
beschermen
,
hu
leed
te
besparen
,
door
eventueel
nageslacht
-
nu
die
mogelijkheid
er
is
-
niet
geboren
te
laten
worden
.
Sentiment
is
in
deze
kwestie
een
slechte
raadgever
.
Ik
hoop
van
harte
dat
het
kabinet
in
het
voorjaar
,
ongeacht
welke
geloofsovertuiging
dan
ook
,
een
verstandig
,
weloverwogen
besluit
gaat
nemen
door
ervoor
te
zorgen
dat
de
kwetsbaren
onder
ons
in
deze
verindividualiserende
maatschappij
de
zorg
krijgen
die
ze
verdienen
.
Zorg
met
verstand
en
met
een
lange-termijnvisie
.
Daar
is
iedereen
bij
gebaat
,
bovenal
de
verstandelijk
gehandicapte
zelf
en
haar-zijn
eventuele
nageslacht
.
Gelukkig
zijn
we
gelijkwaardig
aan
elkaar
,
helaas
niet
gelijkdenkend
,
waardoor
wij
verplicht
zijn
beslissingen
voor
anderen
te
moeten
blijven
nemen
.
Opvoeding
;
Zwangerschap
;
Verstandelijk
gehandicapten
;
Gezondheid
;
Gezondheidszorg
;
Gehandicaptenzorg
;
Maatschappij
;
Sociaal
Cultureel
;
Samenlevingsvormen
en
Relaties