Een
relativerende
boer
;
Ids
Postma
Boeren
zijn
andere
mensen
.
Ze
voelen
anders
,
ze
denken
anders
.
Alles
is
betrekkelijk
,
behalve
de
natuur
.
Ze
zien
als
eersten
het
gras
groeien
,
ze
zien
als
eersten
de
knoppen
aan
de
bomen
,
ze
horen
als
eersten
het
geluid
van
de
dieren
in
het
veld
,
ze
ruiken
als
eersten
de
verandering
van
het
weer
.
Een
mens
uit
de
natuur
opent
zijn
zintuigen
om
te
leren
,
waar
een
mens
uit
de
stad
zijn
zintuigen
sluit
om
zich
te
verdedigen
.
Zo
heb
ik
jaren
geleden
boeren
leren
kennen
,
zo
heb
ik
jaren
boerenzonen
en
-
dochters
zien
sporten
en
leren
waarderen
,
als
mensen
die
zich
thuis
voelden
in
de
wind
,
de
regen
en
de
kou
.
Zo
goed
ze
ook
bestand
zijn
tegen
de
elementen
,
zo
goed
ze
ook
presteren
in
de
sportarena
,
zodra
een
koe
ziek
is
,
een
kip
van
de
leg
,
de
sloot
te
droog
of
het
land
te
nat
,
vergeten
ze
al
die
loftuitingen
die
hun
worden
toegezwaaid
na
weer
een
titel
,
een
record
of
een
medaille
.
Dan
kan
al
dat
eerbetoon
hen
gestolen
worden
.
Neem
nu
Ids
Postma
,
Europees
kampioen
,
wereldkampioen
en
olympisch
kampioen
op
de
schaats
.
Is
hij
niet
het
toonbeeld
van
een
boerensportzoon
die
niet
warm
of
koud
wordt
van
een
medaille
?
Is
Ids
niet
het
toonbeeld
van
een
mens
die
na
een
titel
of
record
terugverlangt
naar
realiteit
?
Sport
is
toch
niet
meer
dan
de
zinnen
verzetten
?
Een
sportprestatie
is
toch
niet
meer
dan
een
droom
?
Dat
beseffen
zij
.
Hoor
Ids
relativeren
wanneer
hij
verloren
heeft
,
hoor
hem
klagen
wanneer
hij
gewonnen
heeft
.
"
Een
zieke
koe
in
de
stal
vind
ik
belangrijker
dan
een
goede
presentatie
op
tv
"
,
zei
hij
al
eens
.
Vraag
hem
niet
om
een
verklaring
voor
zijn
goede
of
slechte
schaatsenrijden
.
Hij
zou
het
immers
niet
weten
.
Het
ging
of
het
ging
niet
.
Ids
Postma
houdt
van
eenvoud
.
"
Als
ik
de
dingen
doe
,
zoals
ik
ze
doe
,
dan
moet
het
goed
zijn
.
"
Schaatsen
is
voor
hem
de
belangrijkste
bijzaak
naast
het
melkveebedrijf
in
het
Friese
Deersum
waarop
hij
sinds
zijn
geboorte
woont
.
Zodra
het
ijs
op
de
sloot
van
de
boerderij
lag
,
schaatste
hij
,
samen
met
zijn
zusje
.
Dat
moest
,
dat
hoorde
er
gewoon
bij
,
vonden
zijn
ouders
.
Al
vanaf
zijn
derde
weet
Ids
niet
beter
dan
dat
ijs
op
de
sloot
schaatsen
betekent
:
handen
op
de
rug
en
neus
in
de
wind
,
glijdend
naar
het
eeuwige
geluk
.
Nu
hij
meer
onder
een
dak
schaatst
dan
in
de
buitenlucht
,
hoor
je
hem
wel
eens
knauwen
en
klagen
:
was
het
maar
koud
,
was
er
maar
wind
,
rook
het
maar
naar
mest
.
"
Schaatsen
is
geen
voorwaarde
om
gelukkig
te
zijn
"
,
beseft
hij
,
bijna
29
jaar
oud
.
De
schaatswereld
waarin
Ids
zich
tegenwoordig
beweegt
,
vol
van
intriges
en
financiele
verwikkelingen
,
is
niet
zijn
wereld
.
Hij
wil
hardrijden
,
daar
gaat
het
om
,
en
dat
hij
er
veel
geld
mee
verdient
komt
hem
natuurlijk
niet
slecht
uit
.
Geld
heeft
hij
immers
nodig
,
een
boer
die
niet
kan
investeren
,
heeft
een
slechte
toekomst
.
Hij
wil
zo
lang
mogelijk
hard
rijden
,
maar
als
het
straks
niet
meer
gaat
,
dan
trekt
Ids
zich
in
alle
rust
en
vrede
terug
op
de
boerderij
die
intussen
van
hem
is
geworden
,
terug
tussen
de
beesten
in
de
natuur
van
Friesland
.
Hoe
lang
Ids
Postma
nog
hard
schaatst
,
valt
niet
te
voorspellen
.
Het
kan
maar
zo
over
zijn
met
hem
.
Dan
is
hij
er
niet
meer
.
Waarschijnlijk
heeft
hij
zich
dan
geruisloos
teruggetrokken
.
Geen
afscheidstournee
,
geen
feest
en
geen
toespraken
van
bestuurders
en
andere
gewichtige
mensen
.
Dan
zal
het
schaatsvolk
van
Thialf
plotseling
beseffen
dat
die
schaatser
met
de
typische
stijl
niet
meerijdt
.
Dat
scheef
hangende
lichaam
en
dat
schuine
hoofd
van
die
immer
zwoegende
schaatser
die
eens
zei
:
"
Als
ik
in
Frankrijk
zeg
dat
ik
wereldkampioen
schaatsen
ben
,
zeggen
de
Fransen
:
ja
,
en
ik
kan
goed
kaarten
.
"
Want
Ids
Postma
is
anders
.
Hij
is
een
zoon
van
het
boerenland
,
waar
meer
te
doen
is
dan
plezier
hebben
om
een
titel
,
een
record
of
een
medaille
.
tekening
:
Siegfried
Woldhek
Schaatsen
;
Sport
;
Wintersport