Taal die ouders tegen hun baby of peuter spreken en die gekenmerkt wordt door o.a. eenvoudige woorden en zinnen, veel herhalingen en een relatief hoge toonhoogte. Hendrik Spiering schreef onlangs in NRC een uitgebreid artikel over deze speciale taal en gebruikte in de kop dit opvallende, in het Nederlands vrij nieuwe woord mamanaise. Mamanaise (of eigenlijk: mamanais) komt uit het Frans en is in onze taal weinig gebruikelijk (net als het Italiaanse bambinese hier niet gebruikt wordt). Maar het woord doet het wel goed in een kop natuurlijk. Al zet mamanaise je ook wel op het verkeerde been: in het Nederlands gebruiken we ‑ais(e) meestal niet in benamingen voor talen en als je het woord googelt, kom je recepten tegen voor mayonaise ‘op mama’s wijze’. In het Nederlands gebruiken we dus meestal andere termen voor dit speciale taaltje: mammiaans bijvoorbeeld (ook het woord pappiaans bestaat trouwens). Of we hebben het gewoon simpelweg over babypraat, babytaal of oudertaal. Ook het Engelse motherese (en het neutrale parentese) of het wat serieuzere infant-directed-speech komen soms in Nederlandse – vooral wetenschappelijke – bronnen voor.
Het is niet gek dat heel veel talen een woord voor dergelijk taalgebruik hebben: uit een groot taalkundig onderzoek bleek onlangs dat ouders uit allerlei verschillende landen op een vergelijkbare wijze hun baby’s en peuters toepraten of -zingen. De onderzoekers “zien in de gemeenschappelijke kenmerken van babyspraak en de babyliedjes een duidelijke aanwijzing dat aan de basis van deze ‘kindercommunicatiemiddelen’ algemeen menselijke patronen liggen, die zelfs overeenkomen met patronen in de dierenwereld,” aldus NRC.
Bron:
NRC, 19 juli 2022
